Ψηλά πάνω από την πόλη, σε ένα ψηλό βάθρο έστεκε το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Ήταν καλυμμένος παντού με φύλλα ατόφιου χρυσού, για μάτια είχε δυο λαμπερά ζαφείρια κι ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι λαμπύριζε στη λαβή του ξίφους του.
Πραγματικά τον θαύμαζαν πολύ. "Είν' όμορφος σαν ανεμοδείχτης", παρατήρησε ένας από τους Δημοτικούς Συμβούλους που λαχταρούσε να κερδίσει τη φήμη ανθρώπου με καλλιτεχνικά γούστα, "παρόλο που δεν είναι και πολύ χρήσιμος", πρόσθεσε, μήπως νομίσει ο κόσμος πως δεν ήταν και πρακτικός, γιατί αυτό, ασφαλώς, δεν ίσχυε.
"Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα"; ρώτησε μια γνωστική μάνα το αγόρι της που δάκρυζε για το φεγγάρι. "Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας ποτέ του δεν ονειρεύεται πως κλαίει για κάτι".
"Χαίρομαι που υπάρχει κάποιος στον κόσμο που είναι αρκετά ευτυχής", μουρμούρισε ένας απογοητευμένος άνδρας καθώς ατένιζε το υπέροχο εκείνο άγαλμα.
"Μοιάζει τόσο πολύ με άγγελο", είπανε τα παιδιά του Φιλανθρωπικού καθώς έβγαιναν απ' τον Καθεδρικό, φορώντας τις κόκκινες κάπες τους και τα λευκά τους πανωφόρια.
"Πώς το ξέρετε εσείς αυτό", είπε ο Δάσκαλος των Μαθηματικών, "αφού άγγελο εσείς δεν έχετε δει ποτέ σας";
"Α! μα έχουμε δει· στα όνειρά μας", απάντησαν τα παιδιά και ο Δάσκαλος των Μαθηματικών τα κοίταξε αυστηρά με αποδοκιμασία, γιατί δεν συμφωνούσε να ονειρεύονται τα παιδιά. [...]