Στις σ.σ. 5-12 υπάρχει κείμενο με τίτλο: "Μελέτη πάνω στις φανταστικές ιστορίες του Χόφμαν" του Θεόφιλου Γκωτιέ.

Η δεσποσύνη Ντε Σκυντερί--Ύαινες--Μπάρμπαρα Ρόφολιν.

Οι «Ύαινες» γραμμένες το 1814 είναι μια εξαιρετική ιστορία του ΕΤΑ Χόφμαν, γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να κινείται ανάμεσα στην ιστορία τρόμου και το παραμύθι. Το ύφος είναι πυκνό και ο συγγραφέας δεν αρέσκεται σε τίποτα περιττό στην ανάπτυξη, που δεν εξυπηρετεί την πλοκή της ιστορίας. Φυσικά το πλαίσιο της ιστορίας έχει σα βάση την υπόνοια του υπερφυσικού στοιχείου. Ο Χόφμαν αφήνει την αμφιβολία μέχρι το τέλος να κυριαρχεί σε ότι αφορά την κατάσταση της Αυρηλίας. Η Βαρώνη σαν σύμβολο του κακού στο έργο καταδεικνύει αλληγορικά την δυνατότητα διείσδυσης του σατανικού στοιχείου καθώς και την διάβρωση όσων βρίσκονται δίπλα του. Η νύφη μολύνεται από την παρουσία της ενώ ο κόμης Ιππόλυτος αντιστέκεται μέχρι το τέλος. Ο πατρικός πύργος αποτελεί τη βάση διαδραμάτισης των γεγονότων με τη γοτθική ατμόσφαιρα να πλανάται παντού στο διήγημα. Οι περιγραφές δεν είναι πολλές αλλά κι αυτές οι λίγες αρκούν για να επιβεβαιώσουν το ρομαντικό χαρακτήρα της εποχής:
Μτφρ: Τάκης Αντωνόπουλος
«..Σύντομα εξαφανίστηκε απ΄το πρόσωπο της Αυρηλίας όχι μόνο η χλωμάδα αλλά κι αυτή η ιδιαίτερη έκφραση που προδίδει ένα κρυμμένο πόνο, γρήγορα φάνηκε η ευτυχία της αγάπης να πλημμυρίζει τα μάτια της και ν’ απλώνεται στα μάγουλά της σαν τη δροσιά του τριαντάφυλλου…»