Το πρώτο αντίτυπο (Π 420) είναι διαγραμμένο λόγω φθοράς.

Κάθομαι στον ήλιο και συλλογιέμαι, συλλογιέμαι, συλλογιέμαι τόσο ώστε στο τέλος ζαλίζομαι. Γιατί μη νομίσετε πως τάχα μονάχα εσείς, οι άνθρωποι έχετε το προνόμιο αυτό. Γελιέστε. Σκεπτόμαστε κι' εμείς, αν και κάπως διαφορετικά. Τι τα θέτε ... με τόσο μπόϊ και με το κεφάλι στητό ψηλά σκέπτεστε άλλα μακρυνότερα πράγματα, από μας. Εμείς με το κεφάλι σκυμμένο ανάμεσα στα πόδια αναλογιζόμαστε αδιάκοπα τι τάχα είναι σωστό, τι χρέος έχομε, πως πρέπει να φερθούμε για να δείξομε πόσο τίμιοι είμαστε και πόση αφοσίωση χρωστάμε σε οποίο χέρι μας πετάξει ένα κόκαλο ή απλωθεί να μας χαϊδέψει. Θα καταλάβατε ίσως από τα παραπάνω, πώς είμαι σκύλος. Γιατί μονάχα εμείς οι σκύλοι έχομε βαθειά χαραγμένο στο μυαλό μας το αίσθημα του χρέους, ακόμα κι όταν δεν μας φερθούν καλά. Κι' αυτό το πρόβλημα με βασανίζει τώρα, μέρα και νύχτα και δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ ήσυχος: Έκαμα καλά διαλέγοντας να μείνω παντοτινά με τον τωρινό μου κύριο ή μήπως...
Θα 'θελα πολύ να με βοηθήσετε να λύσω το ζήτημα αυτό και αναγκάζομαι πρώτη φορά στη ζωή μου να πιάσω τη πένα για να μου πήτε τη γνώμη σας μήπως κρίνετε πιο σωστά από μένα αφού είστε άνθρωποι.
Μα πριν ακούσετε το δίλημμά μου θα 'πρεπε να σας συστηθώ. Ονομάζομαι... Αλήθεια πς ονομάζομαι; Ο πρώτος-πρώτος κύριός μου ήταν ένα παιδάκι και με φώναζε Κανέλλο. Ο δεύτερος ήταν δάσκαλος και με φώναζε Αγαθία. Ο τρίτος, ο κλειδούχος της γραμμής, με ονομάζει Γκέκα. Είμαι πλούσιος σε ονόματα βλέπετε.
Ποιας ράτσας; Χμ... δεν σκοτίστηκα ποτέ να το μάθω. Όσοι όμως θέλουν να με κατηγορήσουν λένε πως... δεν είμαι καθαρόαιμος. Αν αυτό σας ενοχλεί μην ενδιαφερθείτε για μένα. Αν όμως θέλετε να μου δώσετε τη γνώμη σας για το πρόβλημα, που με απασχολεί, θά 'πρεπε να μάθετε ολόκληρη τη ζωή μου.
Γεννήθηκα στην άκρη ενός χωραφιού. Δεν ξέρω καλά καλά τι σχέσεις είχε η μάνα μου με τον νοικοκύρη του. Ήταν αφέντης της και τής είχε παραγγείλει να το προσέχει ή μήπως τυχαία η μάνα μου διάλεξε τη σίγουρη εκείνη γωνιά [...]