Σημειωσεις: Σ. 109-110. Χρονολογικος Πινακας Των Εργων Του Σαιξπηρ: Σ. 7-8.

Στο «Ριχάρδο Β’» ξεσπάζει το αρχικό εκείνο αμάρτημα που θα γίνει αφορμή για συμφορές ιστορικές και μεγάλες. Έναν ολάκερο αιώνα το αγγλικό έθνος θ’ αναστατώνεται από υποχθόνιους σπασμούς, όλην εκείνη τη σειρά των συγκρούσεων που καταλήγουν και κορυφώνονται στον Πόλεμο των δύο ρόδων. Το «προπατορικό» τούτο αμάρτημα είναι η έκπτωση και ο βίαιος θάνατος του βασιλέα Ριχάρδου Β΄. Δεν ήτανε βέβαια ιδανικός μονάρχης ο Ριχάρδος. Χαρακτήρας ευγενικός, όμως αδύνατος, είχε, ενόσω βρισκότανε στην ακμή του, το αλλοπρόσαλλο εκείνο των ανθρώπων που δεν ήρθαν ουσιαστικά σε τριβή με την πραγματικότητα, που ο δρόμος τους στάθηκε μακάριο ταξίδι. [. . .] Μ’ έξοχη τέχνη ο μεγάλος Ποιητής συσσωρεύει απανωτά στην τρίτη πράξη τα χτυπήματα που θα ξυπνήσουνε βαθμιαία τη συνείδηση του νεαρού βασιλιά και θα τη φωτίσουνε σαν αστραπές με το κρύο, δραματικό τους φως. Είναι οι στιγμές που όλοι γύρω του τον παρατάνε, τον προδίνουν. Ο δρόμος του, από κει και πέρα, θα γίνει τραχύς, ανηφορικός, δύσκολος, δρόμος μαρτυρίου, μια βαθμιαία και διαβρωτική κατάκτηση της πικρής, ύπατης για τον άνθρωπο γνώσης. Συντριμμένος τώρα, έκπτωτος, θα δειχτεί βασιλέας πραγματικός. Θα έχει συμπληρώσει τον κύκλο μιας μαθητείας αιματοστάλαχτης, με αποκορύφωμα αναγκαίο, εξαγνιστικό, την αποθέωση του θανάτου.