Τίτλοι πρωτοτύπων: Le cimetière des voitures ; Le tricycle.

Παράλογο δεν είναι το έργο, ούτε ο συγγραφέας που αντιμετωπίζει, παρουσιάζει και μεγεθύνει τον παραλογισμό που διαπιστώνει μέσα στον κόσμο. Προσές που ζητάει λογική συγκρότηση, φιλοσοφικό έρεισμα, αιτιολόγηση, και χέρια γερά να κρατάνε τα γκέμια του έργου. Δηλαδή, το νέο τούτο θέατρο δεν είναι, καθώς αισιοδοξούν μερικοί, μια νέα ευκαιρία για αγυρτεία. Ούτε ευκαιρία για τους παραληρούντες, τους επιληπτικούς, τους που πάνε να μετουσιώσουν το ολότελα προσωπικό τους πρόβλημα σε τέχνη. Το έργο που θα προβεί από τέτοια διεργασία χρησιμεύει, για την προσωπική σωτηρία του συγγραφέα του, ίσως υποκαθιστά το ψυχαναλυτικό ντιβάνι, αποτελεί προσωπική υπόθεση του γράψαντος.
Όμως, επειδή το θέατρο, σήμερα μάλιστα περισσότερο από άλλες εποχές, είναι κοινωνικό λειτούργημα, το μη υπέρ-προσωπικό είδος έργου, μια ευκαιρία ψυχαναλυτικής εκτόνωσης του συγγραφέα του, είναι λάθος. Ο όποιος νομίζει πως η σκηνή είναι ο χώρος όπου θ' αποχετεύσει τα ατομικά του προβλήματα, με σκοπό την προσωπική του ανακούφιση, κάνει λάθος. Η προσωπική αποδέσμευση του καθενός από τα στοιχεία που τον κυνηγούν δεν ενδιαφέρει το Κοινό. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)