Άταφοι νεκροί / Ζαν Πωλ Σαρτρ · μετάφραση Γρηγόρη Γρηγορίου.
By: Sartre, Jean-Paul [Author]
.
Contributor(s): Γρηγορίου, Γρηγόρης [Translator] | Σολδάτος, Γιάννης [Series editor].
Material type: 
TextSeries: Θέατρο.Publisher: Αθήνα: Αιγόκερως, c1988Description: 139 σ. : φωτ. · 17 εκ.Subject(s): Γαλλική λογοτεχνία -- Θεατρικά έργαDDC classification: 842 Summary: ΛΟΥΣΥ: Πέθανες και τα μάτια σου είναι στεγνά, συχώρεσέ με, δεν έχω πια δάκρυα κι ο θάνατος δεν έχει πια καμιά σημασία. Έξω είναι τρακόσιοι ξαπλωμένοι στα χορτάρια, κι εγώ η ίδια θα 'μαι αύριο γυμνή και παγωμένη χωρίς να 'χω ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν έχασες τίποτα, να ξέρεις. Ούτε η ζωή έχει πια κανένα ενδιαφέρον. Γεια σου, έκανες ό,τι μπόρεσες. Αν έμεινες στη μέση του δρόμου, είναι γιατί σου λείψανε οι δυνάμεις. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει.
[...]
Η ζωή μας, ναι. Το μέλλον μας. Ζούσα μέσα στην προσμονή, σ' αγαπούσα μέσα στην προσμονή. Περίμενα το τέλος του πολέμου, περίμενα τη μέρα που θα παντρευόμαστε μπροστά σε όλους, σε περίμενα κάθε βράδυ. Τώρα δεν έχω πια μέλλον. Δεν περιμένω παρά το θάνατο και να πεθάνω μόνη. (Σε λίγο.) Άφησέ με. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δεν υποφέρω πια και δε χρειάζομαι παρηγοριά.
| Item type | Current location | Call number | Copy number | Status | Barcode |
|---|---|---|---|---|---|
Books
|
Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζωγράφου Κεντρική Βιβλιοθήκη | 842/ΣΑΡ (Browse shelf) | 1 | Available | 12729 |
Φωτογραφίες: σ. 135-139.
ΛΟΥΣΥ: Πέθανες και τα μάτια σου είναι στεγνά, συχώρεσέ με, δεν έχω πια δάκρυα κι ο θάνατος δεν έχει πια καμιά σημασία. Έξω είναι τρακόσιοι ξαπλωμένοι στα χορτάρια, κι εγώ η ίδια θα 'μαι αύριο γυμνή και παγωμένη χωρίς να 'χω ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν έχασες τίποτα, να ξέρεις. Ούτε η ζωή έχει πια κανένα ενδιαφέρον. Γεια σου, έκανες ό,τι μπόρεσες. Αν έμεινες στη μέση του δρόμου, είναι γιατί σου λείψανε οι δυνάμεις. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει.
[...]
Η ζωή μας, ναι. Το μέλλον μας. Ζούσα μέσα στην προσμονή, σ' αγαπούσα μέσα στην προσμονή. Περίμενα το τέλος του πολέμου, περίμενα τη μέρα που θα παντρευόμαστε μπροστά σε όλους, σε περίμενα κάθε βράδυ. Τώρα δεν έχω πια μέλλον. Δεν περιμένω παρά το θάνατο και να πεθάνω μόνη. (Σε λίγο.) Άφησέ με. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δεν υποφέρω πια και δε χρειάζομαι παρηγοριά.
There are no comments for this item.