Τα Θεία δώρα : ποιήματα / Παπαντωνίου Ζαχαρίας.
By: Παπαντωνίου, Ζαχαρίας Λ [Author]
.
Contributor(s): Θεοδωρόπουλος, Άγγελος [Wood-engraver].
Material type: 
TextPublisher: Αθήνα: Εστία, [Χ.Χ.]Description: 90 σ. · 24 εκ.Subject(s): Νεοελληνική λογοτεχνία -- ΠοίησηOther classification: 889.1/ΠΑΠ Summary: Σαν αλαργεύουν από μέ γεμάτοι τρόμο οι γάτοι
Θαρρώντας που απαντήθηκαν με φοβερό διαβάτη
Ας ήταν, Θε μου, δυνατό να βγούνε απ' την απάτη.
Ο ίσκιος που τρέχει να χαθή παράμερα του δρόμου
Μες στα βαθειά μεσάνυχτα που πάω στο φτωχικό μου
Να τόξερε τί ανάξιος οπούμαι τέτοιου τρόμου!
Με των προγόνων τους θα ζουν τα θολωμένα φρένα
Και τρέμουνε τον άνθρωπο τα ζώα τ' αγαπημένα
Ίσως κι εγώ, σκληρό παιδί, να τάχα αδικημένα.
Μα τώρα που έχω μέσα μου ελέους κι αγάπης βρύση
Πολλών ψυχών τα κρίματα μπορούσε να τα σβήση
Στης γάτας το γουναρικό το χάδι μου αν γλυστρήση.
Στη μοναξιά μας την ιερή και στη βαθειά ησυχία
Όταν εκείνη αργοπατή στα μάταια τα βιβλία
Δεν είναι η σιωπή μας νους, ο λόγος ανοησία;
Βουβή η αφή, μα νόημα κι υπομονή γεμάτη
Χαϊδεύοντας τη ράχη του γυρτή, απαλή, χνουδάτη
Μιλεί του ζώου για τη φριχτήν ανθρώπινην απάτη.
Ας ήταν η ασκημότερη κι η πιο κυνηγημένη
Στο κρύο! τη νύχτα! από στενό σοκάκι μαζεμένη
Από τις δούλες και τις γρηές αναθεματισμένη
Από το πετροβόλημα παιδιών φοβερισμένη
Για ζεστασιά! για μίλημα! για χάδι πεινασμένη
Αυτή που θάτανε γραφτό να κάμω ευτυχισμένη!
| Item type | Current location | Call number | Copy number | Status | Barcode |
|---|---|---|---|---|---|
Books
|
Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζωγράφου Κεντρική Βιβλιοθήκη | 889.1/ΠΑΠ (Browse shelf) | 1 | Available | 774 |
Σαν αλαργεύουν από μέ γεμάτοι τρόμο οι γάτοι
Θαρρώντας που απαντήθηκαν με φοβερό διαβάτη
Ας ήταν, Θε μου, δυνατό να βγούνε απ' την απάτη.
Ο ίσκιος που τρέχει να χαθή παράμερα του δρόμου
Μες στα βαθειά μεσάνυχτα που πάω στο φτωχικό μου
Να τόξερε τί ανάξιος οπούμαι τέτοιου τρόμου!
Με των προγόνων τους θα ζουν τα θολωμένα φρένα
Και τρέμουνε τον άνθρωπο τα ζώα τ' αγαπημένα
Ίσως κι εγώ, σκληρό παιδί, να τάχα αδικημένα.
Μα τώρα που έχω μέσα μου ελέους κι αγάπης βρύση
Πολλών ψυχών τα κρίματα μπορούσε να τα σβήση
Στης γάτας το γουναρικό το χάδι μου αν γλυστρήση.
Στη μοναξιά μας την ιερή και στη βαθειά ησυχία
Όταν εκείνη αργοπατή στα μάταια τα βιβλία
Δεν είναι η σιωπή μας νους, ο λόγος ανοησία;
Βουβή η αφή, μα νόημα κι υπομονή γεμάτη
Χαϊδεύοντας τη ράχη του γυρτή, απαλή, χνουδάτη
Μιλεί του ζώου για τη φριχτήν ανθρώπινην απάτη.
Ας ήταν η ασκημότερη κι η πιο κυνηγημένη
Στο κρύο! τη νύχτα! από στενό σοκάκι μαζεμένη
Από τις δούλες και τις γρηές αναθεματισμένη
Από το πετροβόλημα παιδιών φοβερισμένη
Για ζεστασιά! για μίλημα! για χάδι πεινασμένη
Αυτή που θάτανε γραφτό να κάμω ευτυχισμένη!
There are no comments for this item.