Ήταν το δάσος, στην αρχή. Ήρθαν κατόπιν οι άνθρωποι που το ξύλεψαν για να κάνουν κάρβουνα, το υπερεκμεταλλεύτηκαν και στο τέλος το κατέστρεψαν. Τα ολέθρια έργα των ανθρώπων "ζήλεψαν" και ολοκλήρωσαν τα κοπάδια, βόσκοντας κάθε τρυφερό κλωνάρι.
Το τοπίο από δασώδες έγινε πρώτα λιβάδι κι ύστερα ξερότοπος. Τα ζώα και τα πουλιά χάθηκαν και τα βότανα του βουνού δώσαν τη θέση τους στα αγκάθια.
Οι πηγές στέρευαν κι οι άνθρωποι, μαζί με τα ζώα και τους αγρούς τους, δίψασαν.
Ο πληθυσμός στα γύρω χωριά αραίωνε και αυτοί που μείναν γίναν κακοί μεταξύ τους και με τη φύση, καταστρέφοντας τη μικρή κοινωνία τους και αποτελειώνοντας ότι απέμεινε απ' το δάσος.
Αυτός ήταν ο φαύλος κύκλος της καταστροφής, της μανίας και της ανοησίας.
Κάποτε, γύρω στο 1910, εμφανίστηκε ένας «άνθρωπος». Ήταν ένας βοσκός. Άρχισε να φυτεύει δέντρα. Ξεκίνησε με τη βελανιδιά περνώντας κατόπιν στις οξιές και σ' άλλα είδη. Τα υπόλοιπα ήθραν μόνα τους. Νέα είδη προστέθηκαν σαν αυτοφυή ενώ τα αγρίμια και τα πουλιά φτιάξαν και πάλι τις φωλιές τους.
Κατόπιν ξανάρθαν τα νερά κι οι άνθρωποι αναθάρρεψαν. Τα χωράφια στα πεδινά ξανακαλλιεργήθηκαν και τα ζώα στα γύρω χωριά πλήθυναν.
Σιγά-σιγά ξαναγύρισε το χαμόγελο και η κοινωνική ζωή ξανάρχισε. Το επισφράγισμα ήρθε από τη δασική υπηρεσία που ανέλαβε υπό την προστασία της το "μοναδικό αυτοφυές δάσος" στα χρονικά της χώρας, όπως ελέχθη από τους ιθύνοντες.
Ο "άνθρωπος", μόνος του, μέσα σε λίγες δεκαετίες ανέστρεψε τον φαύλο κύκλο της ερημοποίησης σε μια μεγάλη περιοχή, δίνοντας έτσι το μέτρο μιας απλής και συνεπούς διαχειριστικής πρακτικής που έσωσε όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τη γύρω κοινωνία και οικονομία. [...].