— Α! αυτό πρώτη φορά είνε· άντρωπο να τρώη άλλο άντρωπο!

Ούτω πως εξέφραζε μετά γέλωτος την έκπληξίν του ο αγαθός Βαυαρός Γουλιέλμος Βιλδ, ο εξασκήσας επί πενήντα έτη σωστά το ιατρικόν επάγγελμα εις Σ . . . , όταν έν δειλινόν εκλήθη να επισκεφθή χάσκουσαν και αιμάσσουσαν πληγήν επάνω εις το δεξιόν οφρύδιον μιας καλής οικοκυράς, της Αρετής Καβούλαινας. Ο ιατρός εξήτασε το τραύμα, το εκαθάρισε καλώς διά του χειρουργικού ψαλιδίου, είτα το έρραψε λίαν επιτηδείως. Ήτο προφανώς από δαγκωματιάν ανθρώπου, και μάλιστα γυναικός· αλλά το βάθος και το εύρος των ιχνών απεδείκνυον ότι είχε δοθή σχεδόν μετά θηριώδους ορμής.

Ελέχθη, και ο κόσμος όλος επίστευσεν, αν και δεν είχε κληθή ο ειρηνοδίκης ή ο αστυνόμος του τόπου διά να ενεργήσωσιν ανακρίσεις και συντάξωσιν έκθεσιν, ότι είχον μαλώσει από ημερών δύο συμπεθέραις, η παθούσα, η Αρετή Καβούλαινα, και η δράσασα, η Αρετή Χαρανίνα, (οποία σύμπτωσις, δύο Αρεταί να τρώγωνται ούτω μεταξύ των), και η δευτέρα, εν τη μανία της οργής της, ερρίφθη κατεπάνω της άλλης και την εδάγκασε τόσον φοβερά εις το πρόσωπον. Όθεν το τόσω αφελές σχόλιον του Γερμανού ιατρού είχε κάπως τον τόπον του.

Εν τούτοις η αγχιστεία των ήτο πολύ παλαιά, και, κατά την παροιμίαν, «είχε ψοφήσει το βώδι τους — πάει η κολληγιά τους». Ο αδελφός της Καβούλαινας και η αδελφή της Χαρανίνας, οίτινες απετέλουν πάλαι ποτέ ανδρόγυνον, προ πολλού δεν υπήρχον πλέον εις τον κόσμον. Ο μόνος καρπός της συζυγίας των, το ίχνος της διαβάσεώς των, (το μόνον, διότι παν άλλο ίχνος των εχάθη εις το υγρόν στοιχείον, καθώς θα ίδωμεν), ήτον ο μοναχογυιός των Στάμος Καβούλης, εικοσιδύο ετών σήμερον, εξ αφορμής του οποίου σχεδόν είχαν μαλώσει αι δυο παλαιαί συμπεθέραι...