Νόμιζες τέλος, πως όλος αυτός ο κόσμος με τους δυνατούς ή αδύνατους κατοίκους του, και όλες εκείνες οι κατοικίες, καταφύγια δυστυχισμένων ή πολυτελή μέγαρα των ισχυρών της γης - πως όλα αυτά, μέσα στην ώρα εκείνη του δειλινού ήσαν σαν ένα φαντασμαγορικό όνειρο που θα έσβηνε σε μια στιγμή, σαν ανάλαφρος ατμός, στο μαυρογάλανο ουρανό... Κάποια παράξενη τότε σκέψη γέμισε το μυαλό του εγκαταλελειμμένου συντρόφου του Βάσια. Ανατρίχιασε, ένα ζεστό αίμα πλημμύρισε την καρδιά του που χτυπούσε και μια δυνατή συγκίνηση, που δεν την ένιωσε ποτέ έως τότε, δυνάμωνε τ' ανάβρυσμά του. Καταλάβαινε για πρώτη φορά όλη την αγωνία γύρω, όλη τη μελαγχολία του κόσμου, εκείνη την ιλιγγιώδη ατμόσφαιρα, θλίψη κι ευτυχία ανακατωμένη, που μέσα της είχε ναυαγήσει το μυαλό του φτωχού του φίλου. Τα χείλη του Αρκάδη τρεμούλιασαν, τα μάτια του έκλαψαν, χλώμιασε, και την ίδια στιγμή, μισοξεχώρισε κάτι φοβερά μεγάλο και νέο...

"Ήταν μια ωραία απριλιάτικη μέρα. Άξαφνα την ακούω να σιγοτραγουδά. Βρισκόταν μέσα στο δωμάτιό της κι εργαζόταν. Τραγουδούσε σιγανά, πολύ σιγανά... Το απροσδόκητο αυτό τραγούδι μου έκανε τέτοια εντύπωση που και τώρα ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω. Τώρα το τραγούδι της ήταν ολόγλυκο, όχι θλιβερό, μα υπήρχε στους τόνους του κάτι το ραγισμένο· θαρρούσες πώς δεν θα μπορούσε να βαστάξει έως το τέλος τη μελωδία και πως το ίδιο το τραγούδι ήταν σαν άρρωστο. Τραγουδούσε με πολύ αδύνατη φωνή κι όταν θέλησε να την ανεβάσει σε νότες πιο ψηλές, το τραγούδι της σταμάτησε άξαφνα - φτωχή φωνούλα που τσακίστηκε θλιβερά! Ξερόβηξε και ξανάρχισε το τραγούδι της πολύ σβηστά, ένα τραγούδι που μόλις ακουγόταν...
- Είναι η πρώτη φορά που την ακούω να τραγουδά.
- Όχι, τραγουδά, όταν δεν είσαστ' εδώ, αποκρίθηκε η Λουκερία."