"Γενικά ομιλώντας, στα περισσότερα από τα θρησκευτικού περιεχομένου κείμενά του, ο Τολστόι πρόθυμα παρουσιάζει τα δικά του αισθήματα ενοχής που πηγάζουν από τι αντιλαμβάνεται ως αμαρτωλότητά του, μέμφεται τον εαυτό του για τις αμαρτίες του και εκφράζει την ιδέα ότι και οι άλλοι πρέπει να αισθάνονται ένοχοι και να μέμφονται τον εαυτό τους. Περιστασιακά, πάντως, η αμαρτία δεν παριστάνεται ως πραγματικά βαρύνουσα στη συνείδηση του Τολστόι ή κάποιου άλλου γενικά. Για παράδειγμα, σε ορισμένα μέρη του δικού του "Harmony and Translation of the Four Gospels" αποπειράται να αναπαραστήσει την αμαρτία ως "σφάλμα" ή "λάθος" και την μετάνοια ως απλά "επανεξέταση" του "λάθους". Παρόμοια, όταν ο Τολστόι παρουσιάζει το "κακό", στην υπεράσπισή του της "έλλειψης αντιστάσεως στο κακό", ως απλό "λάθος", ή όταν σπάνια αρνείται την ύπαρξη όλου του κακού, τότε ή δεν αντιμετωπίζει ξεκάθαρα τις ηθικές συνέπειες της υπεράσπισής του ή δε θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Στο λογοτεχνικό κόσμο προσπαθεί να εκφράσει αυτό τον τρόπο σκέψης σε μια ανολοκλήρωτη εργασία με τίτλο "Κανένας δεν είναι Ένοχος στον Κόσμο". Αυτά τα αποσπάσματα δεν είναι τυπικά του Τολστόι ούτε χτυπούν ευαίσθητες χορδές στους αναγνώστες. Μπορούν να ειδωθούν ως παρεκκλίνουσες και άλυτες προσπάθειες να πραγματευτεί τα θέματα της αμαρτίας, της ενοχής και του κακού με ένα τρόπο που ήταν ουσιαστικά αλλότριος στον χρονίως βεβαρυμένο με ενοχές Τολστόι."