Το πλουσιόπαιδο / Φίτζεραλντ Φράνσις Σκοτ Κη · μετάφραση Κουμανταρέας Μένης.
By: Fitzgerald, Francis Scott [Author].
Contributor(s): Κουμανταρέας, Μένης [Translator].
Material type: TextSeries: Οδύσσεια.Publisher: Αθήνα: Οδυσσέας, c1980Description: 90 σ. · 21 εκ.Subject(s): Αμερικανική λογοτεχνία -- ΔιήγημαDDC classification: 813 Other classification: Δ/ΦΙΤ/(ΑΜΕ) Summary: Το "Πλουσιόπαιδο" είναι ένα από τα εφτά διηγήματα που απαρτίζουν τον τόμο. Γραμμένο το 1926, επαναλαμβάνει εν σμικρώ θα έλεγα το θέμα του "Γκάτσμπι". Πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο νεαρός Άνσον, εκπρόσωπος της ανώτερης τάξης, που εκμεταλλεύεται τα προνόμιά του σκληρά. Πλην, όμως, τον πολιορκεί το άγχος ενός αόριστου, ενεδρεύοντος απειλητικού σκότους, το οποίο πρέπει να καταπολεμήσει πίνοντας ή ακόμα και μέσα από τις ανάλγητες εκδηλώσεις της υπεροψίας του. Και να μην είναι συναισθηματικά ανάπηρος, τουλάχιστον δεν δίνει την ευκαιρία στους άλλους να το αντιληφθούν: κυρίως στις γυναίκες, οι οποίες γι' αυτόν μοιάζουν ανίκανες να κατανοήσουν τους ενδοιασμούς του, όχι απέναντι στην ειδική φύση τους, αλλά όσον αφορά την ικανότητά τους να αντιληφθούν κι αυτές τη μοναδικότητά του. Από την άλλη, ο εγωτισμός του έχει θετικό πρόσημο, καθώς εκδηλώνεται με πράξεις υλικής συμπαράστασης προς τους φίλους του. Φυσικά η γενναιοδωρία του εξαντλείται στο πλαίσιο μιας συνειδητής ταξικότητας, η οποία εκφράζεται αμείλικτα σε επίπεδο ιδεολογίας: η ηθική του οφείλει να διδάσκει απαρεγκλίτως όσους παραβιάζουν τους συμβατικούς κανόνες της τάξης του. Τελικά, ο Ανσον δεν διαθέτει τον εαυτό του ελλείψει χρόνου, αφού συνομιλεί διαρκώς με το Εγώ του... Πάντως ο Φ., όπως και στα υπόλοιπα κείμενα της συλλογής, παρατηρεί με βουβή κατανόηση το αδιέξοδο του ήρωά του, συμμέτοχος σε κάποιο βαθμό. Ο βαθύπλουτος ήρωας του "Ένα διαμάντι μεγάλο όσο το Ριτζ", μια μυθική φιγούρα σε ένα εξίσου απίστευτο σκηνικό (η βίλα του είναι κτισμένη σε ένα απλησίαστο αδαμάντινο βουνό), μπορεί να καταρρέει στο φινάλε υπό το βάρος της αίγλης του, αλλά δεν παύει να είναι μια άκρως ελκυστική προσωπικότητα, που θυμίζει κινηματογραφικούς ήρωες του Όρσον Γουέλς. Οσο για τη "Σκαλιστή γυάλα" δεν μένει καμία αμφιβολία σχετικά με τη "συμπαράσταση" του Φ. σε αυτό το οικογενειακό, αστικό δράμα, όπου τα πρόσωπα, πριν βυθιστούν στην ανυπαρξία, συνειδητοποιούν ότι στον χρόνο που τους έμεινε κάτι βαθύτερα διαταραγμένο δεν τους άνοιξε καλούς λογαριασμούς με την τύχη. Το ίδιο ισχύει και για το "Ό,τι απέμεινε από την ευτυχία", διήγημα απόγνωσης, στο οποίο το ίζημα έχει να κάνει με τη συνείδηση της υπεροχής τής φυσιολογίας έναντι των αισθημάτων, και όχι μόνο... Αλλά και στα υπόλοιπα τρία κείμενα το παρασκήνιο της τρέλας και της φθοράς είναι πιο ισχυρό από την εξωτερική όψη των πραγμάτων.Item type | Current location | Call number | Copy number | Status | Barcode |
---|---|---|---|---|---|
Books | Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζωγράφου Κεντρική Βιβλιοθήκη | Δ/ΦΙΤ/(ΑΜΕ) (Browse shelf) | 1 | Available | 5079 |
Τίτλος πρωτοτύπου: THE RICH BOY
Το "Πλουσιόπαιδο" είναι ένα από τα εφτά διηγήματα που απαρτίζουν τον τόμο. Γραμμένο το 1926, επαναλαμβάνει εν σμικρώ θα έλεγα το θέμα του "Γκάτσμπι". Πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο νεαρός Άνσον, εκπρόσωπος της ανώτερης τάξης, που εκμεταλλεύεται τα προνόμιά του σκληρά. Πλην, όμως, τον πολιορκεί το άγχος ενός αόριστου, ενεδρεύοντος απειλητικού σκότους, το οποίο πρέπει να καταπολεμήσει πίνοντας ή ακόμα και μέσα από τις ανάλγητες εκδηλώσεις της υπεροψίας του. Και να μην είναι συναισθηματικά ανάπηρος, τουλάχιστον δεν δίνει την ευκαιρία στους άλλους να το αντιληφθούν: κυρίως στις γυναίκες, οι οποίες γι' αυτόν μοιάζουν ανίκανες να κατανοήσουν τους ενδοιασμούς του, όχι απέναντι στην ειδική φύση τους, αλλά όσον αφορά την ικανότητά τους να αντιληφθούν κι αυτές τη μοναδικότητά του. Από την άλλη, ο εγωτισμός του έχει θετικό πρόσημο, καθώς εκδηλώνεται με πράξεις υλικής συμπαράστασης προς τους φίλους του. Φυσικά η γενναιοδωρία του εξαντλείται στο πλαίσιο μιας συνειδητής ταξικότητας, η οποία εκφράζεται αμείλικτα σε επίπεδο ιδεολογίας: η ηθική του οφείλει να διδάσκει απαρεγκλίτως όσους παραβιάζουν τους συμβατικούς κανόνες της τάξης του. Τελικά, ο Ανσον δεν διαθέτει τον εαυτό του ελλείψει χρόνου, αφού συνομιλεί διαρκώς με το Εγώ του... Πάντως ο Φ., όπως και στα υπόλοιπα κείμενα της συλλογής, παρατηρεί με βουβή κατανόηση το αδιέξοδο του ήρωά του, συμμέτοχος σε κάποιο βαθμό. Ο βαθύπλουτος ήρωας του "Ένα διαμάντι μεγάλο όσο το Ριτζ", μια μυθική φιγούρα σε ένα εξίσου απίστευτο σκηνικό (η βίλα του είναι κτισμένη σε ένα απλησίαστο αδαμάντινο βουνό), μπορεί να καταρρέει στο φινάλε υπό το βάρος της αίγλης του, αλλά δεν παύει να είναι μια άκρως ελκυστική προσωπικότητα, που θυμίζει κινηματογραφικούς ήρωες του Όρσον Γουέλς. Οσο για τη "Σκαλιστή γυάλα" δεν μένει καμία αμφιβολία σχετικά με τη "συμπαράσταση" του Φ. σε αυτό το οικογενειακό, αστικό δράμα, όπου τα πρόσωπα, πριν βυθιστούν στην ανυπαρξία, συνειδητοποιούν ότι στον χρόνο που τους έμεινε κάτι βαθύτερα διαταραγμένο δεν τους άνοιξε καλούς λογαριασμούς με την τύχη. Το ίδιο ισχύει και για το "Ό,τι απέμεινε από την ευτυχία", διήγημα απόγνωσης, στο οποίο το ίζημα έχει να κάνει με τη συνείδηση της υπεροχής τής φυσιολογίας έναντι των αισθημάτων, και όχι μόνο... Αλλά και στα υπόλοιπα τρία κείμενα το παρασκήνιο της τρέλας και της φθοράς είναι πιο ισχυρό από την εξωτερική όψη των πραγμάτων.
There are no comments for this item.