Είχα περάσει προηγουμένως απ' το μαγαζί του με πετσέτες του μπάνιου και σορτς κι ο Στέφανος περίμενε απ' έξω. Δεν ξέρω τι περίμενε. Αυτός μ' έλεγε κάπως αλλιώς, όχι πια κυρία μου και κυρία μου, μ' έλεγε κάτι πολύ ωραίο κι έστριβα τα μαλλιά μου έτσι χωρίς λόγο. Μου είπε τα μαλλιά σου είναι σαν τη βέρα μου. Ή δεν είναι. Ένα γκαρσόνι διέσχισε το μαγαζί με λεμονάδες, αυτός μ' έσπρωξε ελαφρά, έχω κάτι καλύτερο για σένα, λέει.
Προχωρήσαμε πίσω από ένα παραβάν και πάνω στο άσπρο τραπέζι υπήρχαν χιλιάδες αλοιφές. Κανένα αντιηλιακό, ούτε ένα. Βαζάκια blue cobalt, λευκά, ιβουάρ, πράσινα οινοπνεύματος.
Αλοιφή Βαρεγγιανή. Πομμάδα αιθάλης, πομμάδα ακονιτίνης. Cold cream. Πομμάδα της Σουλτάνας. Αλοιφή σπέρματος κήτους. Αλοιφή στρυχνίνης. Φαιά της μητρός Θέκλης. Ταννικού μολύβδου. Πίσσης. Οφθαλμική (Desmores) για την ογκώδη χρονία κερατίτιδα. Αλοιφή νευρική. Αλοιφή Δεπουιτρίνου. Δεβεργίου Ελμερίχου Pommade de James κατά των νηγματωδών πόνων των καρκίνων. Αλοιφή Ιακωβίνου κατά των χειμέτλων.
Κολλάω ολόκληρη. Με πλησιάζει. Μου δίνει το έγγραφο, σ' το έφερα μου λέει. Το χρύσωπον εκομίσθη εκ Κίνας εις Ευρώπην κατά το 1603 υπό του ολανδού ναυάρχου van Neck... Σταλάζει εις δάκρυα ή σταγόνας..." Πλησιάζει, σκοτεινιάζει, ολλανδικό εμπόριο στην Αναγέννηση, ψιθυρίζει, έχω κι άλλα πολλά, πλησιάζει ακόμα πιο πολύ, δεξιά ένα παραβάν, σκιές πίσω απ' τη τζαμόπορτα, θα σ' τα χαρίσω αν τα θες, παρ' τα όλα, δεν μπορώ ν' αγγίξω τίποτα μ' αυτά τα χέρια, ανάβει και σβήνει κάτι, μπορεί και να γονάτισα, θέλω να πλύνω τα χέρια μου, σκέφτομαι, αν μπορώ να σκέφτομαι πια, ακουμπάει κάπου το έγγραφο, πάνω στο άσπρο τραπέζι μια κασετίνα κι η τελευταία μου επαφή με τον κόσμο ένα τηλέφωνο που χτυπούσε, χτυπούσε, ένα ασήμαντο, μηδαμινό τηλέφωνο, αυτός είχε πια τόσο πλησιάσει...