Ήταν ένα γελαστό απόγεμα – ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε εκείνη την ώρα, γύρω στις πέντε, που η Νεφέλη και ο Αλέξης όρμησαν μέσα στο μικρό μπαρ της ανατολικής πτέρυγας του αεροδρομίου. Όρμησαν – είναι η σωστή λέξη. Εδώ και είκοσι λεπτά σεριάνιζαν στο αεροδρόμιο χωρίς ν' αποφασίζουν πού θ' αράξουν. Εκείνη με τα κόκκινα μακριά μαλλιά της, ξέπλεκα στους ώμους, και τα άσπρα γάντια της – παράξενο θέαμα μέσα στο αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Εκείνος με ένα τζην κι ένα πουκάμισο. «Nιόπαντροι;» είχε ρωτήσει η συνοδός στις Αναχωρήσεις Εξωτερικού βλέποντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά της Νεφέλης, κι εκείνοι είχαν κοιταχτεί γελαστά στα μάτια χωρίς ν' απαντήσουν. Πάντα τους άρεσε να κοιτάζονται γελαστά στα μάτια. Ή καμιά φορά να ξεσπάνε στα γέλια χωρίς λόγο. Tο γέλιο ήταν ο ερωτικός τους κώδικας εδώ και δέκα χρόνια. Tο 'χαν ανακαλύψει πριν ακόμη ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο... «Ήρθατε νωρίς», είχε πει η συνοδός κόβοντας το απόκομμα απ' το εισιτήριο της Νεφέλης. Kαι μετά, κοιτάζοντας τον Αλέξη: «Έχω διαβάσει όλα σας τα βιβλία», είπε. «Όλα αυτά που περάσατε... Όλα αυτά που σας έκαναν στη φυλακή...» Kοίταξε τη Νεφέλη: «Πώς τα άντεξε;» Ξανακοίταξε τον Αλέξη: «Πώς τα αντέξατε;» Aλλά ο Αλέξης είχε το γελαστό του βλέμμα πάνω στη Νεφέλη. Έσκυψε και πήρε από κάτω τη μικρή δερμάτινη βαλίτσα. Mε τ' άλλο χέρι έψαξε να βρει το χέρι της. «Πάμε;» είπε. Όλα αυτά είχαν γίνει πριν από είκοσι λεπτά.