«Έτσι λοιπόν άρχισα να μιλώ στα μέλη του οικογενειακού μας συλλόγου για τον φίλο μου Λέανδρο. Τους έλεγα για τις περιπέτειες και τα κατορθώματά του, που φρόντιζα να τα ταξινομώ σε αυτοτελή επεισόδια και να τους τα διηγούμαι τα βράδια. Τον άφηνα να περιπλανιέται πεζοπορώντας ώρες ολόκληρες, ανάμεσα σε ακατανόητα γεγονότα. Μπορούσε ν' αλλάζει εποχές και περιπέτειες, όπως συμβαίνει στις μεγάλες ιστορικές ταινίες του κινηματογράφου, όμως χωρίς το παραμικρό μακιγιάζ ή την ανάλογη ενδυματολογία. Γι' αυτές τις περιπέτειες αρκούσε μόνο ένα μικρό έναυσμα: Η περικεφαλαία ενός τροχονόμου· οι σημαίες με τον κόκκινο σταυρό, που κυματίζουν στα νοσοκομεία από την εποχή των σταυροφόρων· οι πολιορκητικές σκάλες της πυροσβεστικής· τα φλεγόμενα καταστήματα και τα κάστρα· οι πλανόδιοι παλαιστές που τριγυρίζουν στις πλατείες δεμένοι σκλάβοι με αλυσίδες και λύνονται με την υπερφυσική τους δύναμη μπροστά στον όχλο· οι επιβλητικές περούκες των δικαστών και των ηγεμόνων, που έχουν κατατεθεί ανεπιστρεπτί στα μεγάλα και ακριβά κομμωτήρια».
Πρόκειται για ένα εγκώμιο της φθοράς. Δοξαστικό μιας αθόρυβης ζωής αφανών, που η καθημερινή της αλήθεια δεν είναι άλλο από εκείνο το μαγικό ψέμα των παραμυθιών. Σχεδόν όλα τα πρόσωπα έχουν μια ηδονική σχέση με την ίδια τους τη ζωή, που είναι αυστηρά χρονομετρημένη απ' το ημερολόγιο. Στο φρέσκο και τρυφερό βλέμμα τους, πολλές φορές τα συμβατικά γεγονότα γίνονται αποσπάσματα ονείρων και φωτίζουν φάσεις από τη ζωή τους. Η φαντασίωση μεταβάλλεται σε πραγματικότητα και αντιστρόφως. Απλά περιστατικά παίρνουν συχνά μια διάσταση μοναδικότητας. Καθημερινές λεπτομέρειες φαντάζουν σαν ίχνη από το ξαφνικό πέρασμα ενός αόρατου ταχυδακτυλουργού. Όλα μοιάζουν με αποκρυπτογραφημένη αφήγηση κάποιου αγνώστου, που την έγραψε απευθυνόμενος με πάθος στους ήρωές του, σε μιαν εποχή κατά την οποία είχαν εξαφανισθεί ανέλπιστα οι αναγνώστες.