Τίτλος πρωτοτύπου: Koto [sic]

Το "Κιότο", που γράφτηκε το 1962, είναι αναμφίβολα το έργο του Καουαμπάτα που εξηγεί θαυμάσια την αυτοκτονία του, δέκα χρόνια αργότερα, καθώς και την αυτοκτονία τόσων συγγραφέων και διανοουμένων της Ιαπωνίας μετά την «επανάσταση» (τον αναγκαστικό εξευρωπαϊσμό δηλαδή) της περιόδου Μεϊτζί.

Το "Κιότο" αφηγείται την ιστορία δύο δίδυμων κοριτσιών που ορφάνεψαν πολύ νωρίς και ανατράφηκαν χωριστά. Συναντούν η μία την άλλη όταν πλέον είναι κοπέλες. Όμως έχουν μεγαλώσει σε τόσο διαφορετικό περιβάλλον, που οι ίδιες αποφασίζουν να μην ξανασυναντηθούν.

Πίσω απ' αυτό τον απλοϊκό μύθο βρίσκεται όλο το δράμα της σύγχρονης Ιαπωνίας, που αποτελεί και το βασικό θέμα του Κιότο: ο εξευρωπαϊσμός και, αργότερα, μετά τη Χιροσίμα, ο επιταχυνόμενος εξαμερικανισμός μιας κοινωνίας που μέχρι τότε είχε ζήσει πάνω σε κοινωνικές, πολιτιστικές και ηθικές βάσεις εντελώς διαφορετικές.

Λιτό και καθάριο, αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα μας κάνει να αντιληφθούμε την ανεπανόρθωτη παρακμή, εμπορευματοποίηση και ασχήμια που επήλθαν στην αρχαία πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Μετά απ' αυτό, κανένας πλέον δεν μπορεί να παραβλέψει την οικουμενική διάσταση του Κιότο του Καουαμπάτα.

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1968