Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και δεν μπορούσε να πιστέψει πως το κεφαλάκι που έβλεπε εκεί ήταν το δικό της. Είχε θυσιάσει τις μακριές ρούσες πλεξούδες της, καύχημα κάθε γυναίκας στην Ανατολή, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να σωθεί η ζωή της. Κι ο Αζίμ με τη Μάρθα, άλλωστε, παντρεύτηκαν μόνοι, ενώπιον Θεού αλλά ούτε παπά, ούτε ανθρώπων, καθώς εκείνος έπρεπε να φύγει για τα βάθη της Τουρκίας. Όλα γύρω άλλαζαν με ταχύτητα και όλα προμηνούσαν τη δραματική κατάληξη. Μικρά Ασία, στην περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα ηφαίστειο, που θα έχει πολλαπλές εκρήξεις μέσα σε δέκα χρόνια, εκρήξεις που όταν ξεκινά το μυθιστόρημα έχουν ήδη αρχίσει.


Η Μάγδα Πίκη ξετυλίγει την υπέροχη ιστορία της σαν πραγματικό παραμύθι. Μόνο που τα όσα εξιστορεί, βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, πράγμα που προσδίδει δύναμη και ένταση στο έργο της. Σε πρώτο πλάνο ο αναγνώστης διακρίνει σταγόνες χαράς, πινελιές έντονου ερωτισμού, τη λαγνεία της Ανατολής, έρωτες που ανθίζουν ανάμεσα στα ερείπια. Αλλά και γεγονότα που μας βάζουν στο κλίμα της εποχής: ξεριζωμός μειονοτήτων, αρμενικό ζήτημα. Ενα πανόραμα της Τουρκίας, του Πόντου και του Αιγαίου, με τους πληθυσμούς και τις θρησκείες τους, μέσα στις φλόγες του Παγκοσμίου Πολέμου. Χριστιανοί, καθολικοί, Έλληνες, Αρμένιοι, Αμερικανοί και Γάλλοι, Μεγάλες Δυνάμεις, προστάτες και απροστάτευτοι. Και, μέσα σε όλα αυτά, η δύναμη της ψυχής, που πολλά μπορεί να νικήσει: το φόβο, την πανουργία, το φανατισμό. Μπορεί οι πρωταγωνιστές να χάνουν σιγά σιγά την αθωότητά τους, ωστόσο παραμένουν μέχρι το τέλος ονειροπόλοι.


Η Μάγδα Πίκη, με το βιβλίο της ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΠΛΕΞΟΥΔΕΣ, δεν έγραψε απλώς ένα μυθιστόρημα για να θυμόμαστε. Έκανε ένα ψυχογράφημα ανθρώπων που βρίσκονται σε μεγάλη αναταραχή και πίεση λόγω εξωτερικών, τραγικών συμβάντων, κρατούν όμως όλο τους το κουράγιο και όλη τους την ανθρωπιά, καταφέρνοντας έτσι να βγουν από τη δίνη περισσότερο Ανθρωποι παρά ποτέ.