Υπάρχει χάρτης στο τέλος του βιβλίου.

Η συγγραφέας μας ιστορεί την κυριαρχία των Ρωμαίων στην Παλαιστίνη πριν από τη γέννηση του Ιησού, καθώς και το διαμελισμό του βασιλείου μετά το θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου. Μας ξεναγεί στην εύφορη και πλούσια Γαλιλαία, που εκατοικείτο την εποχή των Μακκαβαίων από Εθνικούς, δηλαδή Έλληνες. Μας γνωρίζει τη Ναζαρέτ, την οποία οι Εβραίοι αποκαλούσαν Λαμπάν, που σημαίνει ασπροχώρι, εκεί που κατέφυγε ο Ιωσήφ μετά το θάνατο του Ηρώδη και έζησε τα παιδικά του χρόνια ο Ιησούς. Μας ανεβάζει στον Αντώνιο Πύργο, απ' όπου έχουμε μια γενική εποπτεία της ιστορικής και θρησκευτικής κληροδοσίας του Ναού και της Ιερουσαλήμ. Με αυτό τον τρόπο χαρτογραφεί την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής πίσω και πέρα από τις ευαγγελικές περικοπές, παίρνοντάς μας από το χέρι για να περιδιαβούμε μαζί της τους δρόμους της καθημερινής ζωής. [...]
Αλλά, εκτός από τον πλούτο των ιστορικών και λαογραφικών πληροφοριών που μας παρέχει, η συγγραφέας αναζητά τρόπους για να τονίσει το ανάστημα του ήρωά της, του Ιησού. Αυτό κατ' αρχήν συναρτάται με τις θέσεις και τις στάσεις του απέναντι στο νόμο, καθώς ο Ναζωραίος δεν δεσμεύεται από καμία ηθική ή κοινωνική προκατάληψη. [...] Εξάλλου, αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα για τη Δέλτα. Να εξηγήσει στις μητέρες και τα παιδιά πως "το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο", δηλαδή ο νόμος είναι στην υπηρεσία των ανθρώπων και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία του νόμου. [...]
[...] Αναγνωρίζουμε μια συγγραφέα που αντιστέκεται στη "λογική" της αντικειμενικής αλήθειας και αναζητά μια μορφή πίστεως που δεν εξαντλείται στην εξακριβωτική γνώση, αλλά σε μια διάσταση αλήθειας σμιλεμένης από συγκίνηση και θαυμασμό - "εγώ αγαπώ τον Ιησού" δηλώνει εξάλλου στον Βλαστό. [...]