Βραβειο Του Κυκλου Του Ελληνικου Παιδικου Βιβλιου.

Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα!

Και έλεγε ότι δε θα ακούσει σήμερα τη γιαγιά της και τις τρεις αχώριστες φίλες της. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ε, βέβαια, πού να καταλάβουν αυτές από εφηβεία, που είναι της γενιάς της Κατοχής!
«Μα δεν πήρες είδηση τίποτα;» ρωτάει και ξαναρωτάει η γιαγιά. «Όχι, τίποτα.» Είχε τόσο χαρεί για την καινούρια τους ζωή στη Γερμανία, που ούτε της πέρασε απ’ το νου πως οι γονείς της μια μέρα θα χώριζαν. Κι ακόμη χειρότερα: ότι θα την έστελναν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της για κάποιο διάστημα.
Όμως την Κωνσταντίνα δεν τη νοιάζει τίποτε πια. Ούτε το διαζύγιο των γονιών της και οι καινούριες τους οικογένειες, ούτε η γκρίνια της γιαγιάς και τα προβλήματα στο νέο της σχολείο. Αυτή έχει βρει τη λύση. Ας είναι καλά ο Λουμίνης, ένα αγόρι από μεγαλύτερη τάξη. Ένα γαλάζιο θαυματουργό χαπάκι κι ύστερα άλλο ένα κι ύστερα πολλά θαυματουργά χαπάκια, κι ύστερα πολλά θαυματουργά ψέματα και μια στα ουράνια, μια στο γκρεμό, κι ύστερα… δεν έχει επιστροφή.
Σίγουρα δεν έχει;

Στο μυθιστόρημα αυτό η Άλκη Ζέη απομακρύνεται από την ανάγκη να τροφοδοτήσει τα κείμενά της με τις παιδικές και νεανικές αναμνήσεις της. Η μνήμη δίνει τη θέση της στην παρατήρηση του σύγχρονου παιδιού και της ζωής του. Θίγονται θέματα διαπολιτισμικότητας, σύγκρουσης γενεών, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, όπως αυτές προκαλούν ένα διαζύγιο, κυρίως όμως τα ναρκωτικά. Όλα τα σοβαρά κοινωνικά αυτά προβλήματα τα χειρίζεται η συγγραφέας χωρίς ηθικολογίες και διδακτισμούς, καθώς αυτά αντιμετωπίζονται αντιστικτικά μέσα από την αντιπαράθεση των αρχών και επιχειρημάτων εκπροσώπων παλαιότερων γενεών με τα σύγχρονα αδιέξοδα, τις αράχνες που η δεκατριάχρονη ηρωίδα προσπαθεί να υπερβεί μέσα από το δικό της κώδικα αξιών.