Το έργο του φιλέλληνα συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, με το λιτό και απέριττο ύφος, είναι διαποτισμένο από τα προοδευτικά ιδανικά, και χαρακτηρίζεται από την αμείλικτη καυστική σάτιρα για τα κακώς κείμενα στον τόπο του. Βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, δεν σατιρίζει μόνο τα επίσημα, αλλά και τα απλά ανθρώπινα με τις αδυναμίες τους. Δίνει σπαρταριστές εικόνες από τη σύγχρονη πραγματικότητα στην Τουρκία, που προεκτάσεις σε γνώριμες καταστάσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου του, μπορεί να βρει και ο Έλληνας αναγνώστης. [...] Το "Θεριό του Ταύρου", θεατρικό έργο του Αζίζ Νεσίν, γράφτηκε πρώτα σαν διήγημα το 1953 και δημοσιεύτηκε το 1955 σε λογοτεχνικό περιοδικό, για να ενταχθεί αργότερα, το 1957, σε βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο. Σαν θεατρικό έργο πια, γράφτηκε το 1962 και ανεβάστηκε στη σκηνή το 1965 από το θίασο του "Χαλκ Τιάτροσου" (Λαϊκό Θέατρο) στην Πόλη.
Ο κεντρικός ήρωας του έργου, ο Νουρή Σαγιανέρ, είναι ένας συνταξιούχος μικροαστός, αγαθό και άβουλο ανθρωπάκι. Έχει το χόμπυ του, κάνει συλλογή από αμπαλάζ ξυριστικών λεπίδων, που, όπως διατείνεται, είναι μοναδική στον κόσμο. Τη μακαριότητα της ήρεμης οικογενειακής ζωής του, έρχεται να ταράξει μια απροσδόκητη επίσκεψη. Είναι ο σπιτονοικοκύρης του. Πρόκειται για ένα αδίσταχτο μεγαλοχτηματία, που έχοντας χάσει τη δίκη του για την έξωση του νοικάρη του, μετέρχεται ένα σωρό άνομα και ανήθικα μέσα, για να τον αναγκάσει να εγκαταλείψει το διαμέρισμα. [...] Οι δικοί του (γυναίκα, γιος και κόρη) τον παροτρύνουν, μάταια, να πάει στο καρακόλι (αστυνομία) για να καταγγείλει τα έκτροπα. [...] Στο αστυνομικό τμήμα εμφανίζεται στη σκηνή, εκτός από το Νουρή, και ένας ανώνυμος ήρωας του έργου: ένας κρατούμενος που ανακρίνεται.[...]. Σε κάποιο σιδηροδρομικό ταξίδι, ο Νουρή χάνει την αστυνομική ταυτότητά του, που τη βρίσκει "Το θεριό του Ταύρου" (ο χωρίς στέμμα βασιλιάς των βουνών, τρομοκράτης των πόλεων, φοβερός γυναικάς, αιμοβόρος ληστής). Στα Αρχεία της Αστυνομίας υπάρχει η φωτογραφία του καταζητούμενου ληστή, φωτογραφία όμως που εικονίζει το Νουρή. Στο αστυνομικό τμήμα νομίζουν ότι ο Νουρή είναι "Το θεριό του Ταύρου". Ανακρίνεται, καταδικάζεται και φυλακίζεται. Ύστερα από ένα χρόνο αποφυλακίζεται και γυρίζει σπίτι του. Οι δικοί του τον βλέπουν με καχυποψία, τον φοβούνται, γιατί νομίζουν ότι ο άνθρωπός τους είχε διπλή προσωπικότητα. Και ο ιδιοχτήτης του αλλάζει ταχτική, νομίζει πως είναι "Το θεριό του Ταύρου", τον φοβάται το Νουρή και του φέρεται με δουλοπρέπεια.
Όμως, το παιχνίδι της μοίρας, δεν κρατάει πολύ. Το πραγματικό "θεριό του Ταύρου" διαβάζει στις εφημερίδες την περιπέτεια του Νουρή, αισθάνεται τύψεις, εμφανίζεται και παραδίνεται στην αστυνομία. Στο μεταξύ ο Νουρή τρελαίνεται και φέρνεται στους δικούς του, που τον τρέμουν, σαν να είναι στην πραγματικότητα "Το θεριό του Ταύρου". Απ' εκείνη τη μέρα κι ύστερα, κανένας δεν κατάφερε να πείσει το Νουρή ότι δεν είναι το "θεριό του Ταύρου". Πιστεύει όμως ο ίδιος ότι είναι αυτός που νομίζει ή το προσποιείται; Αυτό έμεινε ανεξήγητο. [...]