Γλωσσάρι: σ. 522-523.

Αρχές του περασμένου αιώνα, στην καρδιά της Θεσσαλίας. Ο Πασχάλης Ντάκος, ψηλός και ηλιοκαμένος, με μαύρο γιλέκο και άσπρο πουκάμισο, κατεβαίνει από το φορτωμένο με σιτάρι τρένο στο σταθμό του Βόλου. Το βλέμμα του πέφτει πάνω στη Φιλίτσα Ρούμπου, την αρχοντοπούλα με τα μαλλιά τα κοκκινωπά σαν το γυαλισμένο μπακίρι και τα μάτια τα πράσινα σαν το χορτάρι του κάμπου.
Έτσι θα την υποδεχτεί στη ζωή του, θα ορκιστεί πως θα κρατήσει αυτή τη γυναίκα δίπλα του για πάντα και θα στήσουν το σπιτικό τους σε μια αυλή με μια στέρνα στη μέση, γεμάτη μυστικά και φεγγάρια στο νερό της.
Χρόνια αργότερα, και αφού περάσουν οι πόλεμοι, οι Γερμανοί και οι μαύρες μέρες, ο παθιασμένος έρωτάς τους θα ξαναγεννηθεί μέσα από τον Κωνσταντή, τον Λίνο και τη μοναδική Ζαμπέτα, πιο δυνατός, ένοχος και αμαρτωλός.
Από την εποχή των κολίγων μέχρι την αυγή της δεκαετίας του '80, με φόντο τους αγώνες με τους εχθρούς και με τη ζωοδότρα γη, ξεδιπλώνονται η ζωή δυο οικογενειών· μια ζωή γεμάτη έρωτες, πόθους, ζήλιες και ενοχές· μια ζωή που πότε φαντάζει λαμπερή πότε σκορπισμένη, σαν το φεγγάρι που άλλοτε καθρεφτίζεται σε νερά ακύμαντα και άλλοτε σπασμένο σε νερά ταραγμένα.