Πώς ένας εξόριστος ετοιμοθάνατος κομμουνιστής ηγέτης περνά τις τελευταίες ημέρες του στη μακρινή Χιλή ανάμεσα σε μια εταίρα που τον σαγηνεύει, σ' έναν ψευτοδόκτορα που τον υπονομεύει και έναν Έλληνα γιατρό που επιστρατεύεται για την περίσταση. Ένα υπαρξιακό δράμα που εξελίσσεται σε πολιτικό θρίλερ μέσα σ' ένα σκηνικό τρόμου και γοητείας στο Βαλπαραΐζο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Η ιστορική φυσιογνωμία τού ανατολικογερμανού πολιτικού είναι συνυφασμένη με το Τείχος του Βερολίνου και τη σοσιαλιστική παλάμη τής ΕΣΣΔ πάνω στη Γερμανία. Το 1989, όταν και ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες, ο Χόνεκερ δικάστηκε και οδηγήθηκε στη φυλακή, απ' όπου απελευθερώθηκε το 1993 λόγω καρκίνου. Έτσι, αποσύρθηκε στο Σαντιάγκο τής Χιλής, για να ζήσει μέχρι τον θάνατό του, ο οποίος ήλθε τελικά τον επόμενο χρόνο. Ο Μ. Κουμανταρέας λοιπόν αξιοποιεί τη χιλιανή εμπειρία του ήρωά του για να στήσει ένα πολιτικό μυθιστόρημα, το οποίο πατάει από τη μια στο λαοκρατικό παρελθόν τής Γερμανίας (και γενικότερα του Συμφώνου τής Βαρσοβίας) και από την άλλη στο ναζιστικό σχέδιο, με το όνομα "Μαύρη πεταλούδα", που απειλεί το μέλλον τής ανθρωπότητας. Ο Χόνεκερ καλείται να το αποσοβήσει.
Ενδιαφέρον καταρχάς έχει το αφηγηματικό ξεδίπλωμα του μυθιστορήματος, καθώς αυτό στηρίζεται στο διάλογο ενός έλληνα γιατρού, και μάλιστα ψυχίατρου, που υπηρετεί στο νοσοκομείο του Σαντιάγκο, με τον Χόνεκερ, τον εξ απορρήτων του και τη γυναίκα του. Ο διάλογος, στο μεγαλύτερο μέρος του, εξελίσσεται σε μονόλογο του γερμανού πολιτικού, μέσα στον οποίο εγκιβωτίζονται άλλες αφηγήσεις, όπως του ξενιστή του, του δόκτορος Φέλζενσταϊν, που οραματίζεται μια νέα ναζιστική δυστοπία, και της εταίρας Κοντσέτα, που επιχειρεί να την αποτρέψει. Μ' αυτόν τον τρόπο η αφήγηση απλώνεται σε διαφορετικά επίπεδα, ακούγονται πολλές φωνές και έτσι αποκαλύπτονται ποικίλες οπτικές γωνίες πάνω στο παρελθόν, την πολιτική, την Ευρώπη και τη Νότιο Αμερική κ.λπ.
Ο Μ. Κουμανταρέας είναι γνωστό πόσο καλά ξέρει να στήνει την αφήγησή του, να πλάθει χαρακτήρες και να τους βάζει έντεχνα να διεξάγουν διάλογο. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει πόσο αφελής παρουσιάζεται ο Χόνεκερ, πολύ ανθρώπινος, πολύ ευεπηρέαστος, περισσότερο επιρρεπής απ' όσο θα ταίριαζε στη θέση του. Κι αυτό προκύπτει όχι μόνο από την τυχαία συνάντησή του με τη βουλγάρα πόρνη, αλλά και από την ευπιστία του απέναντι στην Κοντσέτα. Φαίνεται ότι ο σκληρός ηγέτης λυγίζει πιο εύκολα απ' ό,τι θα περιμέναμε μπροστά στη μαγεία μιας νεαρής ή μιας ώριμης γυναίκας και πιστεύει στα λόγια και στις προθέσεις τους. [...] (Γιώργος Περαντωνάκης, BookPress.gr, 3/7/2013)