Η εικονογράφηση έγινε με αναπαραγωγή των πρωτοτύπων που φυλάγονται στο Γκοζνακ, Μόσχα

Ζούσε κάπου, κάποτε, σε κάποιο βασίλειο κάτω απ' τον ήλιο, ο τσάρος Ντεμιάν, που 'χε τρία παιδιά: τον Πιοτρ, τον Βασίλη και τον Ιβάν. Κι είχε ο τσάρος έναν κήπο, τόσο θαυμαστό, που καλύτερος δε βρίσκεται σε καμιά πολιτεία. Σ' αυτόν τον κήπο, λοιπόν, φύτρωναν λογιώ - λογιώ σπάνια λουλούδια και δέντρα κι ανάμεσα τους μια μηλιά που 'κάνε χρυσά μήλα. Ο τσάρος την περιποιότανε πολύ τη μηλιά και κάθε πρωί μέτραγε τους καρπούς της. Μια μέρα, κατάλαβε ο τσάρος πως κάποιος τρυπώνει τη νύχτα στον κήπο του. Έβλεπε το βράδυ τα μήλα να κρέμονται ώριμα - ώριμα και το πρωί άφαντα! Κανένας από τους φύλακες δεν μπορούσε ν' ανακαλύψει τον κλέφτη. Κάθε πρωί, ο τσάρος μετρούσε και ξαναμετρούσε τα μήλα της αγαπημένης του μηλιάς κι όλο λειψά. Από τη στενοχώρια του πήγαινε να σκάσει, ούτε να φάει, ούτε να πιει να ξεδιψάσει, ούτε ύπνο να χορτάσει. Ώσπου μια μέρα, είδε κι απόειδε, φωνάζει τα τρία βασιλόπουλα και τους λέει:

- Να τι τρέχει, αγαπημένα μου παιδιά! Όποιος καταφέρει να πιάσει τον κλέφτη του κήπου μου, θα 'χει το μισό μου βασίλειο όσο ζω και τ' άλλο μισό όταν πεθάνω.

Οι γιοι του συμφώνησαν και πρώτος κάθισε να φυλάξει ο Πιοτρ. Πήγε από δω, πήγε από κει στον κήπο, δεν είδε τίποτα, κι ύστερα ξάπλωσε στο μαλακό χορτάρι, κάτω από τη μηλιά - χρυσομηλιά και αποκοιμήθηκε. Και πάλι εξαφανίστηκαν τα μήλα.